آن روز که زهرا(س) کمرش خورد به دیوار
جبریل ز غم بال و پرش خورد به دیوار

حیدر(ع) که به دل داغ غم ختم رسل(ص) داشت
از غصه ی زهرا(س) گذرش خورد به دیوار

سیلی به رخ فاطمه(س) می خورد پیاپی
واز غصه سر گل پسرش خورد به دیوار

چرخید که سیلی نخورد فاطمه(س) ناگاه
بعد از کمر این بار سرش خورد به دیوار

زینب(س) که سرش خرد شد از چوبه ی محمل
همراه برادر نظرش خورد به دیوار

حیدر(ع) سپری داشت که از جنس خدا بود
افسوس که حالا سپرش خورد به دیوار

از سوی خدا شد گهری هدیه به حیدر(ع)
با ضربه ی آن در، گهرش خورد به دیوار

آن شاخه که بودی ثمرش لوء لوء و مرجان
بشکست و گل نو ثمرش خورد به دیوار

آن روز حسن(ع) دید که از غصه و از غم
تا خانه دمادم پدرش خورد به دیوار

شاعر:علی اسماعیلی وردنجانی  وبلاگ اشک شفق